Zadzwoń umów się:
Fabian: 605 852 232
Konrad: 603 887 780
Uszkodzenie stawu barkowo - obojczykowego
Anatomia stawu barkowo - obojczykowego (AC acromioclavicular joint)
AC jest jednym ze stawów wchodzących w skład połączeń obręczy barkowej. Łączy ze sobą koniec barkowy obojczyka z przyśrodkową częścią wyrostka barkowego łopatki. Jego torebka stawowa jest luzna. AC jest stawem płaskim, a co za tym idzie musi posiadać silne umocowanie więzadłowe. Zaliczaja sie do niego 3 więzadła:
-
barkowo - obojczykowe
-
kruczo - barkowe
-
kruczo - obojczykowe, które dzieli się na:
-
czworoboczne
-
stożkowate.
Czasami występuje, także krążek stawowy.
Mechanizm urazu
Do zwichnięcia stawu barkowo - obojczykowe często dochodzi przy uprawianiu sportu: kolarstwo, sztuki walki, sporty zimowe itp.
Upadek bezpośrednio na staw ramienny bądz wyprostowaną kończynę górną powoduję oparcie się obojczyka o pierwsze żebra, a łopatka zostaje przemieszczona w doł. W takiej sytuacji dochodzi do uszkodzenia torebki stawowej, więzadeł. Uszkodzenie AC zostało podzielone na 6 typów.
Objawy uszkodzenia stawu barkowo - obojczykowego:
-
objaw klawisza obojczyk przesuwa się do góry, pod naciekiem moża ustawić go w prawidłowej pozycji, po zwolnieniu ucisku obojczyk odskakuje
-
bolesność
-
tkliwość
-
bolesność podczas ruchów w stawie ramiennym
-
obrzęk
-
znaczne odstawanie obojczyka wsytępuje w typie V
Typ I i II
Większość uszkodzeń stawu barkowo – obojczykowego(AC) to typ I i II. W typie I dochodzi do niewielkiego nadwyrężenia więzadła barkowo-obojczykowego i nie dochodzi do uszkodzenia więzadła kruczo obojczykowego. W typie II dochodzi do uszkodzenia stawu AC ponieważ zostaje naderwane więzadło barkowo-obojczykowego w skutek czego następuję poszerzenie szpary stawowej. Nadwyrężone, lecz nie uszkodzone więzadło kruczo-barkowe i przestrzeń kruczo obojczykowa są w obrazie rentgenowskim takie same jak prawidłowe. W mechanizmie uszkodzenia zazwyczaj siła skierowana jest w dół może to spowodować rozerwanie więzadła barkowo-obojczykowego ale nie kruczo – obojczykowego. Do ich leczenia stosuję się metodę zachowawczą - można zastosować taping by ustabilizować staw, schładzanie, w razie potrzeby leki przeciwbólowe, oszczedzanie kończyny górnej najlepiej odciążać za pomocą temblaka.
Typ III
Dochodzi do zerwania więzadła kruczo – obojczykowego i barkowo – obojczykowego. Kompleks obojczyka przemieszcza się w dół.
W tym typie ocenia się indywidualnie pacjenta biorąc pod uwagę która strona jest dominująca, jaki ma zawód, wymagania sportowe
i ryzyko ponownej kontuzji. Pośrednia przestrzeń kruczo – obojczykowa zwiększa się o 25-100% niż w zdrowym barku (ok 4mm).
Typ IV
Rozerwaniu ulegają wiezadła: barkowo – obojczykowe i kruczo – barkowe. Obojczyk zostaje przesunięty ku tyłowi. Uszkodzeniu ulegają także przyczepy mięśnia czworobocznego i naramiennego w dystalnej części obojczyka.
Typ V
Obojczyk oddziela się pionowo od łopatki o ok 100-300% względem zdrowego barku.
Typ VI
Obojczyk zostaje przemieszczony w dół pod wyrostek kruczy.
Artykuł powstał na bazie informacji zawartych na stronie www.shoulderdoc.co.uk
Za zgodą prof. Lennard Funk